Logo The Wordsmith Dictionary
Exact matches only Allow stemming Match all embedded
English-Thai Dictionary

deme

N เขตเมือง ของ กรีก 

 

demean

VT ลดคุณ ค่า  ลด ความนับถือ  cheapen debase humiliate elevate raise lod-kun-ka

 

demean oneself

PHRV ทำให้ ด้อยค่า ลง (ทางสังคม หรือ ทางจิตใจ  descend to tam-hai-doi-long

 

demeanor

N พฤติกรรม  อากัปกิริยา  การ วางตัว  behavior deportment manner puead-ti-kam

 

demeanour

N กรรม  ลักษณะ ภายนอก  ท่าทาง  บุคลิกลักษณะ  อากัปกิริยา  behavior deportment manner kam

 

dement

VT ทำให้ เป็นบ้า 

 

demented

ADJ บ้าคลั่ง  จิต ไม่ปกติ  ba-kang

 

dementedness

N ความวิกลจริต 

 

dementia

N โรคจิต เสื่อม (มีผลต่อ ความสามารถ ใน การ คิด  การ จำ  การ ประพฤติ  mental deterioration insanity madness sanity saneness rok-jid-sueam

 

demerge

VT เอา ออกจาก หุ้นส่วน บริษัท โดย การ ขาย หุ้น 

 

demerit

N การถูก หักคะแนน  bad mark kan-tuk-hak-ka-naen

 

demerit

N ความผิดพลาด  record smear smirch stain taint accolate credit honor kwam-pid-plad

 

demesne

N กรรมสิทธิ์ ที่ดิน  การครอบครอง ที่ดิน  kam-ma-sid-ti-din

 

demesne

N ผืนดิน ที่อยู่ ล้อมรอบ บ้าน หลัง ใหญ่  ที่ดิน ส่วนตัว  อสังหาริมทรัพย์  land farm estate pen-din-ti-yu-lom-rob-ban-lang-yai

 

Webster's 1828 Dictionary

DEMEAN

v.t. 1. To behave; to carry; to conduct; with the reciprocal pronoun; as, it is our duty to demean ourselves with humility.
2. To treat.

 

DEMEAN

v.t.To debase; to undervalue.

 

DEMEAN

n. 1. Behavior; carriage; demeanor.
2. Mien.

 

DEMEANOR

n.Behavior; carriage; deportment; as decent demeanor; sad demeanor.

 

DEMEANURE

n.Behavior.

 

DEMENCY

n.Madness.

 

DEMENTATE

a.Mad; infatuated.

 

DEMENTATE

v.t.To make mad.

 

DEMENTATION

n.The act of making frantic.

 

DEMEPHITIZATION

n.The act of purifying from mephitic or foul air.

 

DEMEPHITIZE

v.t.To purify from foul unwholesome air.

 

DEMEPHITIZED

pp. Purified; freed from foul air.

 

DEMEPHITIZING

ppr. Purifying from foul air.

 

DEMERIT

n.[L. To earn or deserve. ] 1. That which deserves punishment, the opposite of merit; an ill-deserving; that which is blamable or punishable in moral conduct; vice or crime.
2. Anciently, merit; desert; in a good sense.

 

DEMERIT

v.t.To deserve blame or punishment.

 

DEMERSED

a.Plunged; situated or growing under water.

 

DEMERSION

n.[L. To plunge or drown. ] 1. A plunging into a fluid; a drowning.
2. The state of being overwhelmed in water or earth.
3. The putting of a medicine in a dissolving liquor.

 

DEMESNE

[See Demain. ]

 

Webster's 1913 Dictionary

DEME

Deme, n. Etym: [Gr.

 

1. (Gr. Antiq.)

 

Defn: A territorial subdivision of Attica (also of modern Greece ), corresponding to a township. Jowett (Thucyd ).

 

2. (Biol.)

 

Defn: An undifferentiated aggregate of cells or plastids.

 

DEMEAN

De *mean ", v. t. [imp. & p. p. Demeaned; p. pr. & vb. n. Demeaning. ]Etym: [OF. demener to conduct, guide, manage, F. se démener to struggledé - (L. de ) + mener to lead, drive, carry on, conduct, fr. L. minare to drive animals by threatening cries, fr. minari to threaten. See Menace. ]

 

1. To manage; to conduct; to treat. [Our ] clergy have with violence demeaned the matter. Milton.

 

2. To conduct; to behave; to comport; -- followed by the reflexive pronoun. They have demeaned themselves Like men born to renown by life or death. Shak. They answered. .. that they should demean themselves according to their instructions. Clarendon.

 

3. To debase; to lower; to degrade; -- followed by the reflexive pronoun. Her son would demean himself by a marriage with an artist's daughter. Thackeray.

 

Note: This sense is probably due to a false etymology which regarded the word as connected with the adjective mean.

 

DEMEAN

De *mean ", n. Etym: [OF. demene. See Demean, v. t.]

 

1. Management; treatment. [Obs. ] Vile demean and usage bad. Spenser.

 

2. Behavior; conduct; bearing; demeanor. [Obs. ] With grave demean and solemn vanity. West.

 

DEMEAN

De *mean ", n. Etym: [See Demesne. ]

 

1. Demesne. [Obs. ]

 

2. pl.

 

Defn: Resources; means. [Obs. ] You know How narrow our demeans are. Massinger.

 

DEMEANANCE

DEMEANANCE De *mean "ance, n.

 

Defn: Demeanor. [Obs. ] Skelton.

 

DEMEANOR

DEMEANOR De *mean "or, n. [Written also demeanour. ] Etym: [For demeanure, fr. demean. See Demean, v. t.]

 

1. Management; treatment; conduct. [Obs. ] God commits the managing so great a trust. .. wholly to the demeanor of every grown man. Milton.

 

2. Behavior; deportment; carriage; bearing; mien. His demeanor was singularly pleasing. Macaulay. The men, as usual, liked her artless kindness and simple refined demeanor. Thackeray.

 

DEMEANURE

DEMEANURE De *mean "ure, n.

 

Defn: Behavior. [Obs. ] Spenser.

 

DEMENCY

De "men *cy, n. Etym: [L. dementia, fr. demens mad. See Dement. ]

 

Defn: Dementia; loss of mental powers. See Insanity.

 

DEMENT

De *ment ", v. t. Etym: [L. dementare, fr. demens, -mentis, out of one's mind, mad; de + mens mind. See Mental, and cf. Dementate. ]

 

Defn: To deprive of reason; to make mad. [R.] Bale.

 

DEMENT

De *ment ", a. Etym: [L. demens, -mentis.]

 

Defn: Demented; dementate. [R.] J. H. Newman.

 

DEMENTATE

De *men "tate, a. Etym: [L. dementatus, p. p. See Dement, v. t.]

 

Defn: Deprived of reason. Arise, thou dementate sinner! Hammond.

 

DEMENTATE

DEMENTATE De *men "tate v. t.

 

Defn: To deprive of reason; to dement. [R.] Burton.

 

DEMENTATION

DEMENTATION De `men *ta "tion, n.

 

Defn: The act of depriving of reason; madness. Whitlock.

 

DEMENTED

De *ment "ed, a. Etym: [From Dement. ]

 

Defn: Insane; mad; of unsound mind. -- De *ment "ed *ness, n.

 

DEMENTIA

De *men "ti *a, n. Etym: [L., fr. demens. See Dement. ]

 

Defn: Insanity; madness; esp. that form which consists in weakness or total loss of thought and reason; mental imbecility; idiocy.

 

DEMEPHITIZE

De *meph "i *tize, v. t. [imp. & p. p. Demephitized; p. pr. & vb. n.Demephitizing. ] Etym: [Cf. F. méphitiser to infect with mephitis. ]

 

Defn: To purify from mephitic. -- De *meph `i *ti *za "tion, n.

 

DEMERGE

De *merge ", v. t. Etym: [L. demergere.]

 

Defn: To plunge down into; to sink; to immerse. [Obs. ] The water in which it was demerged. Boyle.

 

DEMERIT

De *mer "it, n. Etym: [F. démérite demerit (in sense 2 ), OF. demerite demerit (in sense 1 ), fr. L. demerere to deserve well, LL. , to deserve well or ill; de- + merere to deserve. See De-, and Merit. ]

 

1. That which one merits or deserves, either of good or ill; desert. [Obs. ] By many benefits and demerits whereby they obliged their adherents, [they ] acquired this reputation. Holland.

 

2. That which deserves blame; ill desert; a fault; a vice; misconduct; -- the opposite of Ant: merit. They see no merit or demerit in any man or any action. Burke. Secure, unless forfeited by any demerit or offense. Sir W. Temple.

 

3. The state of one who deserves ill.

 

DEMERIT

De *mer "it, v. t. Etym: [Cf. F. démériter to deserve ill. See Demerit, n.]

 

1. To deserve; -- said in reference to both praise and blame. [Obs. ] If I have demerited any love or thanks. Udall. Executed as a traitor. .. as he well demerited. State Trials (1645 ).

 

2. To depreciate or cry down. [R.] Bp. Woolton.

 

DEMERIT

DEMERIT De *mer "it, v. i.

 

Defn: To deserve praise or blame.

 

DEMERSE

De *merse ", v. t. Etym: [L. demersus, p. p. of demergere. See Merge. ]

 

Defn: To immerse. [Obs. ] Boyle.

 

DEMERSED

DEMERSED De *mersed ", a. (Bot. )

 

Defn: Situated or growing under water, as leaves; submersed.

 

DEMERSION

De *mer "sion n. Etym: [L. demersio.]

 

1. The act of plunging into a fluid; a drowning.

 

2. The state of being overwhelmed in water, or as if in water. Ray.

 

DEMESMERIZE

DEMESMERIZE De *mes "mer *ize, v. t.

 

Defn: To relieve from mesmeric influence. See Mesmerize.

 

DEMESNE

De *mesne ", n. Etym: [OE. demeine, demain, rule, demesne, OF. demeine,demaine, demeigne, domaine, power, F. domaine domain, fr. L. dominium property, right of ownership, fr. dominus master, proprietor, owner. See Dame, and cf. DEmain, Domain, Danger, Dungeon. ] (Law )

 

Defn: A lord's chief manor place, with that part of the lands belonging thereto which has not been granted out in tenancy; a house, and the land adjoining, kept for the proprietor's own use. [Written also demain. ] Wharton's Law Dict. Burrill. Ancient demesne. (Eng. Law ) See under Ancient.

 

DEMESNIAL

DEMESNIAL De *mesn "i *al, a.

 

Defn: Of or pertaining to a demesne; of the nature of a demesne.

 

New American Oxford Dictionary

deme

deme |dēm dim | noun 1 a political division of Attica in ancient Greece. an administrative division in modern Greece. 2 Biology a subdivision of a population consisting of closely related plants, animals, or people, typically breeding mainly within the group. ORIGIN from Greek dēmos township ; sense 2 is an extended use dating from the 1930s.

 

demean

de mean 1 |diˈmēn dəˈmin | verb [ with obj. ] cause a severe loss in the dignity of and respect for (someone or something ): I had demeaned the profession. (demean oneself ) do something that is beneath one's dignity. ORIGIN early 17th cent.: from de- away, down + the adjective mean 2, on the pattern of debase .

 

demean

de mean 2 |dəˈmin diˈmēn | verb (demean oneself ) archaic conduct oneself in a particular way: no man demeaned himself so honorably. ORIGIN Middle English (also in the sense manage, control ): from Old French demener to lead, based on Latin de- away + minare drive (animals ), drive on with threats (from minari threaten ).

 

demeaning

de mean ing |diˈmēniNG dɪˈmiːnɪŋ | adjective causing someone to lose their dignity and the respect of others: the poster was not demeaning to women. DERIVATIVES de mean ing ly adverb

 

demeanor

de mean or |diˈmēnər dəˈminər |(Brit. demeanour ) noun outward behavior or bearing: a quiet, somber demeanor. ORIGIN late 15th cent.: from demean 2, probably influenced by obsolete havour behavior.

 

dement

de ment |diˈment dəˈmɛnt | noun archaic a person suffering from dementia. ORIGIN late 15th cent. (as an adjective in the sense demented ): from French dément or Latin demens, dement- insane. The noun use dates from the late 19th cent.

 

demented

de ment ed |diˈmentid dəˈmɛn (t )əd | adjective suffering from dementia. informal driven to behave irrationally due to anger, distress, or excitement: a demented, dangerous, and sadistic Mafioso. DERIVATIVES de ment ed ly adverb, de ment ed ness noun ORIGIN mid 17th cent.: past participle of earlier dement drive mad, from Old French dementer or late Latin dementare, from demens out of one's mind.

 

démenti

men ti |ˌdāmänˈtē ˌdeɪmɑnˈti | noun an official denial of a published statement. ORIGIN French, from démentir contradict or accuse of lying.

 

dementia

de men tia |diˈmenSHə dɪˈmenʃə | noun Medicine a chronic or persistent disorder of the mental processes caused by brain disease or injury and marked by memory disorders, personality changes, and impaired reasoning. ORIGIN late 18th cent.: from Latin, from demens, dement- out of one's mind.

 

dementia praecox

de men tia prae cox |diˈmenSHə ˈprēˌkäks dəˌmɛntʃəˈprikɑks | noun dated term for schizophrenia. ORIGIN late 18th cent. Latin, literally early insanity.

 

Demerara

Dem e ra ra |ˌdeməˈre (ə )rə, -ˈrärə ˌdɛməˈrɛrə | a river in northern Guyana. Rising in the Guiana Highlands, it flows north for about 200 miles (320 km ) to the Atlantic Ocean.

 

demerara

dem e ra ra |ˌdeməˈre (ə )rə, -ˈrärə ˌdɛməˈrɛrə | noun 1 (also demerara sugar ) light brown cane sugar coming originally and chiefly from Guyana. 2 (also demerara rum ) a dark rum fermented from molasses, made in Guyana. ORIGIN mid 19th cent.: named after the region of Demerara .

 

demerge

de |merge |diːˈməːdʒ | verb [ with obj. ] Brit. separate (a business ) from another, particularly to dissolve an earlier merger.

 

demerger

de |mer ¦ger |diːˈməːdʒə | noun Brit. the separation of a large company into two or more smaller organizations, particularly as the dissolution of an earlier merger.

 

demerit

de mer it |diˈmerit diˈmɛrət | noun 1 a feature or fact deserving censure: the merits and demerits of these proposals. 2 a mark awarded against someone for a fault or offense. DERIVATIVES de mer i to ri ous |-ˌmeriˈtôrēəs |adjective ORIGIN late Middle English (also in the sense merit ): from Old French desmerite or Latin demeritum something deserved, neuter past participle of demereri, from de- thoroughly (also understood in medieval Latin as denoting reversal ) + mereri to merit.

 

Demerol

Dem e rol |ˈdeməˌrôl, -ˌräl ˈdɛmərɔl | noun trademark for meperidine. ORIGIN 1940s: of unknown origin.

 

demersal

de mer sal |diˈmərsəl dəˈmərsəl | adjective (typically of fish ) living close to the floor of the sea or a lake. Often contrasted with pelagic. ORIGIN late 19th cent.: from Latin demersus (past participle of demergere submerge, sink, from de- down + mergere plunge ) + -al .

 

demesne

de mesne |diˈmān dəˈmeɪn | noun historical 1 land attached to a manor and retained for the owner's own use. the lands of an estate. archaic a region or domain: she may one day queen it over that fair demesne. 2 Law possession of real property in one's own right. PHRASES held in demesne (of an estate ) occupied by the owner, not by tenants. ORIGIN Middle English: from Old French demeine (later Anglo-Norman French demesne )belonging to a lord, from Latin dominicus, from dominus lord, master. Compare with domain .

 

Demeter

De me ter |diˈmētər dəˈmidər |Greek Mythology the goddess of cereal grains, daughter of Cronus and Rhea and mother of Persephone. She is associated with Cybele; her symbol is typically an ear of wheat. The Eleusinian mysteries were held in honor of her. Roman equivalent Ceres. See also Persephone.

 

Oxford Dictionary

deme

deme |diːm | noun 1 a political division of Attica in ancient Greece. an administrative division in modern Greece. 2 Biology a subdivision of a population consisting of closely related plants, animals, or people, typically breeding mainly within the group. ORIGIN from Greek dēmos people ; sense 2 is an extended use dating from the 1930s.

 

demean

demean 1 |dɪˈmiːn | verb [ with obj. ] cause a severe loss in the dignity of and respect for (someone or something ): I had demeaned the profession. (demean oneself ) do something that is beneath one's dignity. ORIGIN early 17th cent.: from de- away, down + the adjective mean 2, on the pattern of debase .

 

demean

demean 2 |dɪˈmiːn | verb (demean oneself ) archaic conduct oneself in a particular way: no man demeaned himself so honourably. ORIGIN Middle English (also in the sense manage, control ): from Old French demener to lead , based on Latin de- away + minare drive (animals ), drive on with threats (from minari threaten ).

 

demeaning

de ¦mean |ing |dɪˈmiːnɪŋ | adjective causing someone to lose their dignity and the respect of others: the poster was not demeaning to women. DERIVATIVES demeaningly adverb

 

demeanour

demeanour |dɪˈmiːnə |(US demeanor ) noun [ mass noun ] outward behaviour or bearing: his happy demeanour. ORIGIN late 15th cent.: from demean 2, probably influenced by obsolete havour behaviour .

 

dement

dement |dɪˈmɛnt | noun archaic a person suffering from dementia. ORIGIN late 15th cent. (as an adjective in the sense demented ): from French dément or Latin demens, dement- insane . The noun use dates from the late 19th cent.

 

demented

de |men ¦ted |dɪˈmɛntɪd | adjective suffering from dementia. informal, chiefly Brit. behaving irrationally due to anger, distress, or excitement: she was demented with worry. DERIVATIVES dementedly adverb, dementedness noun ORIGIN mid 17th cent.: past participle of earlier dement drive mad , from Old French dementer or late Latin dementare, from demens out of one's mind .

 

démenti

démenti |deɪˈmɒ̃ti | noun an official denial of a published statement. ORIGIN French, from démentir contradict or accuse of lying .

 

dementia

dementia |dɪˈmɛnʃə | noun [ mass noun ] Medicine a chronic or persistent disorder of the mental processes caused by brain disease or injury and marked by memory disorders, personality changes, and impaired reasoning. ORIGIN late 18th cent.: from Latin, from demens, dement- out of one's mind .

 

dementia praecox

dementia praecox |ˈpriːkɒks | noun archaic term for schizophrenia. ORIGIN Latin, literally early insanity .

 

Demerara

Demerara |ˌdɛməˈrɛːrə, -ˈrɑːrə | 1 a river of northern Guyana. Rising in the Guiana Highlands, it flows about 320 km (200 miles ) northwards to the Atlantic. 2 a former Dutch colony in South America, now part of Guyana.

 

demerara

demerara |ˌdɛməˈrɛːrə, -ˈrɑːrə | noun [ mass noun ] 1 (also demerara sugar ) Brit. light brown cane sugar coming originally and chiefly from Guyana. 2 (also demerara rum ) a dark rum fermented from molasses, made in Guyana. ORIGIN mid 19th cent.: named after the region of Demerara .

 

demerge

de |merge |diːˈməːdʒ | verb [ with obj. ] Brit. separate (a business ) from another, particularly to dissolve an earlier merger.

 

demerger

de |mer ¦ger |diːˈməːdʒə | noun Brit. the separation of a large company into two or more smaller organizations, particularly as the dissolution of an earlier merger.

 

demerit

de |merit |diːˈmɛrɪt | noun 1 a fault or disadvantage: the merits and demerits of these proposals. 2 N. Amer. a mark awarded against someone for a fault or offence. DERIVATIVES demeritorious |-ˈtɔːrɪəs |adjective ORIGIN late Middle English (also in the sense merit ): from Old French desmerite or Latin demeritum something deserved , neuter past participle of demereri, from de- thoroughly (also understood in medieval Latin as denoting reversal ) + mereri to merit .

 

Demerol

Demerol |ˈdɛmərɒl | noun trademark for pethidine. ORIGIN 1940s: of unknown origin.

 

demersal

demersal |dɪˈməːs (ə )l | adjective (chiefly of fish ) living close to the floor of the sea or a lake. Often contrasted with pelagic. ORIGIN late 19th cent.: from Latin demersus (past participle of demergere submerge, sink , from de- down + mergere plunge ) + -al .

 

demesne

demesne |dɪˈmeɪn, dɪˈmiːn | noun historical 1 a piece of land attached to a manor and retained by the owner for their own use. the lands of an estate. archaic a region or domain: she may one day queen it over that fair demesne. 2 [ mass noun ] Law possession of real property in one's own right. PHRASES held in demesne (of an estate ) occupied by the owner, not by tenants. ORIGIN Middle English: from Old French demeine (later Anglo-Norman French demesne )belonging to a lord , from Latin dominicus, from dominus lord, master . Compare with domain .

 

Demeter

Demeter |dɪˈmiːtə |Greek Mythology the corn goddess, daughter of Cronus and Rhea and mother of Persephone. She is associated with Cybele and her symbol is typically an ear of corn. The Eleusinian mysteries were held in honour of her. Roman equivalent Ceres. See also Persephone.

 

American Oxford Thesaurus

demean

demean verb such actions demean him in the eyes of the public: debase, lower, degrade, discredit, devalue; cheapen, abase, humble, humiliate, disgrace, dishonor. ANTONYMS dignify.

 

demeaning

demeaning adjective a demeaning experience: degrading, humiliating, shameful, mortifying, abject, ignominious, undignified, inglorious.

 

demeanor

demeanor noun his normally calm demeanor: manner, air, attitude, appearance, look; bearing, carriage; behavior, conduct; formal comportment.

 

demented

demented adjective the paranoia of a demented old man: mad, insane, deranged, psychotic, out of one's mind, crazed, lunatic, unbalanced, unhinged, disturbed, non compos mentis; informal crazy, mental, psycho, off one's rocker, nutty, around the bend, raving mad, batty, cuckoo, loopy, loony, bananas, screwy, touched, gaga, not all there, out to lunch, bonkers, crackers, cracked, buggy, nutso, squirrelly, wacko. ANTONYMS sane. WORD TOOLKIT See psychotic . Word Toolkits illustrate the difference between close synonyms by means of words typically used with them.

 

dementia

dementia noun her failing memory is not necessarily a symptom of dementia: mental illness, madness, insanity, derangement, lunacy.

 

Oxford Thesaurus

demean

demean verb his actions only served to demean him in the eyes of the public: discredit, lower, lower someone's dignity, lower someone's status, degrade, debase, devalue, demote; cheapen, abase, humble, humiliate, disgrace, dishonour; (demean oneself ) condescend, deign, stoop, descend. ANTONYMS dignify, exalt.

 

demeaning

demeaning adjective a demeaning experience | demeaning work: degrading, humiliating, shaming, shameful, bringing shame, mortifying, abject, lowering, ignominious, undignified, inglorious, discrediting; menial; informal infra dig. ANTONYMS ennobling.

 

demeanour

demeanour noun his normally calm demeanour: manner, air, attitude, appearance, look, aspect, mien, cast; bearing, carriage, way of carrying oneself; behaviour, conduct, way of behaving, comportment; Brit. deportment.

 

demented

demented adjective the ravings of a demented old man: mad, insane, deranged, out of one's mind, not in one's right mind, crazed, lunatic, unbalanced, unhinged, unstable, disturbed, distracted, as mad as a hatter, as mad as a March hare, stark mad; Latin non compos mentis; informal crazy, mental, off one's head, out of one's head, off one's nut, nutty, nutty as a fruitcake, off one's rocker, not (quite ) right in the head, round the bend, raving mad, stark staring /raving mad, bats, batty, bonkers, cuckoo, loopy, loony, bananas, loco, dippy, screwy, with a screw loose, touched, gaga, doolally, up the pole, not all there, out to lunch, off the wall, not right upstairs, away with the fairies; Brit. informal barmy, crackers, barking, barking mad, round the twist, off one's trolley, as daft as a brush, not the full shilling, one sandwich short of a picnic; N. Amer. informal buggy, nutsy, nutso, out of one's tree, meshuga, squirrelly, wacko, gonzo; Canadian & Austral. /NZ informal bushed; NZ informal porangi. ANTONYMS sane. WORD TOOLKIT demented See psychotic . Word Toolkits illustrate the difference between close synonyms by means of words typically used with them.

 

dementia

dementia noun mental illness, madness, insanity, derangement, lunacy; senile dementia, Alzheimer's disease, Alzheimer's; informal softening of the brain. ANTONYMS sanity.

 

Duden Dictionary

Demen

De men |D e men |Plural von Demos

 

dement

de ment Adjektiv Medizin |dem e nt |lateinisch demens = unvernünftig, wahnsinnig, aus de- = von weg und mens, mental an Demenz leidend demente Patienten

 

dementgegen

dem ent ge gen Adverb |d e mentg e gen |dagegen ich sagte, er sei faul, dementgegen behauptete sie, er habe immer viel gearbeitet

 

Dementi

De men ti Substantiv, Neutrum , das |Dem e nti |das Dementi; Genitiv: des Dementis, Plural: die Dementis französisch démenti, zu: démentir, dementieren offizielle Berichtigung oder Widerruf einer Behauptung ein amtliches, schwaches, heftiges Dementi | ein Dementi veröffentlichen | sich zu einem Dementi veranlasst sehen

 

Dementia

De men tia Substantiv, feminin Medizin , die |Dem e ntia |die Dementia; Genitiv: der Dementia, Plural: die Dementiae |[…i̯ɛ ] |Demenz

 

Dementia senilis

De men tia se ni lis Substantiv, feminin Medizin , die |Dem e ntia sen i lis |die Dementia senilis; Genitiv: der Dementia senilis im hohen Alter auftretende Erkrankung des Gehirns, senile Demenz

 

dementieren

de men tie ren schwaches Verb |dement ie ren |schwaches Verb; Perfektbildung mit »hat « französisch démentir = hinfällig machen, älter: Lügen strafen, zu: mentir = lügen < lateinisch mentiri, zu: mens, mental (eine Nachricht, Behauptung anderer ) öffentlich für unwahr erklären eine Meldung, Nachricht scharf dementieren

 

Dementierung

De men tie rung Substantiv, feminin , die |Dement ie rung |die Dementierung; Genitiv: der Dementierung, Plural: die Dementierungen das Dementieren

 

dementsprechend

dem ent spre chend Adjektiv dem gerade Gesagten entsprechend; demgemäß eine dementsprechende Antwort | die Laune war dementsprechend

 

Demenz

De menz Substantiv, feminin Medizin , die |Dem e nz |die Demenz; Genitiv: der Demenz, Plural: die Demenzen lateinisch dementia, zu: demens, dement erworbene, auf organischen Hirnschädigungen beruhende geistige Behinderung senile Demenz (Altersdemenz ) | an einer Demenz leiden

 

demenziell

de men zi ell , de men ti ell Adjektiv Medizin dementiell |demenzi e ll dementi e ll |die Demenz betreffend

 

demenzkrank

de menz krank Adjektiv |dem e nzkrank |an Demenz leidend

 

Demenzkranke

De menz kran ke substantiviertes Adjektiv, feminin |Dem e nzkranke |vgl. Kranke weibliche Person, die an Demenz leidet

 

Demenzkranker

De menz kran ker substantiviertes Adjektiv, maskulin |Dem e nzkranker |vgl. Kranker jemand, der an Demenz leidet

 

Demerit

De me rit Substantiv, maskulin katholische Kirche , der |Demer i t |mittellateinisch demeritus, 2. Partizip von: demerere = sich vergehen; gewinnen < lateinisch demerere = verdienen straffällig gewordener Geistlicher, der sein kirchliches Amt nicht ausüben kann

 

Demeter

De me ter Eigenname |Dem e ter österreichisch meist ˈdeː …|griechische Mythologie Göttin des Ackerbaus

 

French Dictionary

démêlage

démêlage n. m. nom masculin Action de démêler. : Le démêlage des cheveux.

 

démêlé

démêlé n. m. nom masculin Problème, difficulté. : Il a eu des démêlés avec la justice. Note Technique Ce nom s ’emploie généralement au pluriel.

 

démêler

démêler v. tr. , pronom. verbe transitif 1 Séparer ce qui était emmêlé. : Sophie n ’arrive pas à démêler ses cheveux. ANTONYME emmêler ; mêler . 2 figuré Distinguer une chose d ’une autre. : Démêler le vrai du faux, le réel d ’avec l ’imaginaire. 3 Clarifier un problème. : Arrivez-vous à démêler les motifs du vol, inspecteur? SYNONYME débrouiller ; élucider . 1 Cesser d ’être emmêlé. : Ses cheveux se sont démêlés sans peine. 2 Se débrouiller, se tirer d ’embarras. Note Grammaticale À la forme pronominale, le participe passé de ce verbe s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Elles se sont démêlées rapidement. Note Syntaxique Le verbe démêler se construit avec la locution prépositive d ’avec lorsqu ’on insiste sur la difficulté d ’une distinction à faire. aimer Conjugaison L ’accent circonflexe du deuxième e est conservé à toutes les formes de la conjugaison.

 

démembrement

démembrement n. m. nom masculin Action de démembrer, de morceler. : Le démembrement d ’un réseau.

 

démembrer

démembrer v. tr. , pronom. verbe transitif 1 Séparer les membres d ’un corps. 2 Séparer les parties d ’un tout. : Démembrer une organisation. Être divisé, découpé, en parlant d ’un tout. : Cet empire financier va-t-il se démembrer? Note Grammaticale À la forme pronominale, le participe passé de ce verbe s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Ses propriétés se sont démembrées. aimer

 

déménagement

déménagement n. m. nom masculin Transport d ’objets d ’un lieu vers un autre. : Le déménagement d ’un piano n ’est pas chose facile.

 

déménager

déménager v. tr. , intr. verbe transitif Transporter des objets d ’un lieu vers un autre. : Elle déménagera ses meubles jeudi. verbe intransitif Changer de logement. : Ils ont déménagé plusieurs fois au cours des dernières années. Ils sont déménagés depuis peu. Note Grammaticale Le verbe se conjugue généralement avec l ’auxiliaire avoir, mais il peut se conjuguer aussi avec l ’auxiliaire être pour marquer l ’état. Note Sémantique Ne pas confondre avec le verbe emménager, s ’installer dans un nouveau logement. changer Conjugaison Le g est suivi d ’un e devant les lettres a et o. Nous déménageons, il déménagea.

 

démence

démence n. f. nom féminin 1 Perte de la raison. : Il souffre de démence. SYNONYME aliénation . 2 figuré Conduite insensée, déraisonnable. : Ce projet, c ’est de la démence! . SYNONYME aberration ; folie ; inconscience . Note Orthographique dém ence.

 

démener (se)

démener (se ) v. pronom. verbe pronominal 1 S ’agiter beaucoup. : Le saumon se démenait furieusement. SYNONYME débattre . 2 figuré Se donner du mal, de la peine pour parvenir à un résultat. : Elle s ’est bien démenée pour atteindre son objectif. SYNONYME dépenser ; remuer . Note Grammaticale Le participe passé de ce verbe, qui n ’existe qu ’à la forme pronominale, s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Les poissons se sont bien démenés. lever Conjugaison Le e se change en è devant une syllabe contenant un e muet. Il se démène, mais il se démenait.

 

dément

dément , ente adj. et n. m. et f. adjectif et nom masculin et féminin 1 Qui est atteint de folie. SYNONYME aliéné . 2 figuré Qui est insensé, déraisonnable. : Ce projet est dément, c ’est de la folie. SYNONYME délirant ; extravagant ; fou .

 

démenti

démenti n. m. nom masculin Déclaration faite pour informer qu ’une nouvelle est inexacte. : Le ministre a opposé un démenti catégorique à cette nouvelle.

 

démentiel

démentiel , ielle adj. adjectif Démesuré, excessif. : Une entreprise démentielle. SYNONYME fou . Prononciation Le t se prononce s, [demɑ̃sjɛl ] Note Orthographique démen t iel.

 

démentir

démentir v. tr. , pronom. verbe transitif 1 Déclarer faux. : Il dément que cette personne soit à l ’origine de l ’incident. Note Syntaxique Le verbe se construit généralement avec le mode subjonctif, mais le mode indicatif est également usité si l ’on désire insister sur l ’aspect réel de l ’énoncé. Elle ne dément pas que l ’opération ait été coûteuse. Il dément que l ’entreprise a pollué la rivière. 2 Infirmer. : Les faits ont démenti les hypothèses. SYNONYME contredire . verbe pronominal Manquer à sa parole, cesser de se manifester. : Sa détermination ne s ’est jamais démentie. Note Grammaticale À la forme pronominale, le participe passé de ce verbe s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Leur opposition au projet ne s ’est pas démentie. sortir INDICATIF PRÉSENT Je démens, tu démens, il dément, nous démentons, vous démentez, ils démentent. IMPARFAIT Je démentais. PASSÉ SIMPLE Je démentis. FUTUR Je démentirai. CONDITIONNEL PRÉSENT Je démentirais. IMPÉRATIF PRÉSENT Démens, démentons, démentez. SUBJONCTIF PRÉSENT Que je démente. IMPARFAIT Que je démentisse. PARTICIPE PRÉSENT Démentant. PASSÉ Démenti, ie.

 

démerder (se)

démerder (se ) v. pronom. verbe pronominal très familier Se débrouiller, trouver une solution. Note Grammaticale Le participe passé de ce verbe, qui n ’existe qu ’à la forme pronominale, s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Elle s ’est bien démerdée pour arriver à ses fins. aimer

 

démérite

démérite n. m. nom masculin littéraire Faute, tort.

 

démériter

démériter v. intr. verbe intransitif Perdre l ’estime d ’autrui. : Il a démérité auprès de ses collègues. aimer

 

démesuré

démesuré , ée adj. adjectif 1 Qui dépasse la mesure. : La construction du stade olympique a entraîné des coûts démesurés. SYNONYME énorme ; gigantesque ; immense . Note Sémantique Ne pas confondre avec les mots suivants: • excessif, qui sort des limites permises;exorbitant, qui sort des bornes, qui est inabordable; forcené, qui dépasse toute mesure dans ses attitudes. 2 Exagéré. : Un appétit démesuré. SYNONYME excessif .

 

démesure

démesure n. f. nom féminin Excès, outrance. : La démesure d ’une entreprise.

 

démesurément

démesurément adv. adverbe De façon démesurée. : Jonathan est démesurément grand: sa taille dépasse 2 m! SYNONYME énormément ; immensément .

 

démettre

démettre v. tr. , pronom. verbe transitif 1 Déplacer, luxer un os, une articulation. : Démettre une épaule. 2 Destituer d ’un emploi. : Il a été démis de ses fonctions. Note Sémantique Ne pas confondre avec le verbe démissionner, donner sa démission. verbe pronominal Se déplacer, se luxer un os, une articulation. : Elle s ’est démis l ’épaule. Note Grammaticale À la forme pronominale, le participe passé de ce verbe s ’accorde en genre et en nombre avec le complément direct si celui-ci le précède. L ’épaule qu ’il s ’est démise était douloureuse. Le participe passé reste invariable si le complément direct suit le verbe. Elle s ’est démis la hanche. S ’il n ’y a pas de complément direct, il s ’accorde avec le sujet. Il a tellement bâillé que sa mâchoire s ’est démise. remettre

 

demeurant (au)

demeurant (au ) loc. adv. locution adverbiale littéraire Tout bien considéré. : Un projet grandiose mais au demeurant réalisable. SYNONYME au fond ; en somme ; par ailleurs .

 

demeure

demeure n. f. nom féminin 1 littéraire Lieu où l ’on habite. Note Technique La résidence est la demeure habituelle, tandis que le domicile est la demeure légale. 2 Belle et grande maison. : Une riche demeure. 3 vieux Le fait de demeurer, de tarder. LOCUTIONS À demeure D ’une manière fixe. : Ils sont installés à demeure ici. Il y a péril en la demeure. Le moindre retard serait nuisible. Mettre quelqu ’un en demeure. Sommer. : Elles ont été mises en demeure de payer. SYNONYME enjoindre ; ordonner ; signifier . Mise en demeure. Sommation. : Il a reçu une mise en demeure.

 

demeuré

demeuré , ée adj. et n. m. et f. adjectif et nom masculin et féminin Qui est inintelligent, débile. : Une personne demeurée. Un demeuré.

 

demeurer

demeurer v. intr. verbe intransitif 1 Rester, continuer à être. : Il est demeuré marqué par l ’évènement. Depuis leur départ, la maison est demeurée vide. Note Grammaticale En ce sens, le verbe se conjugue avec l ’auxiliaire être. 2 Habiter. : Le poète a demeuré ici. SYNONYME loger ; résider ; vivre . Note Grammaticale En ce sens, le verbe se conjugue avec l ’auxiliaire avoir. Note Syntaxique Le verbe se construit généralement sans préposition. Elle demeure rue Lajoie. Par contre, lorsque l ’adresse comporte un numéro, on peut écrire aussi demeurer + au. Elle demeure au 14 de l ’avenue de la Brunante ou elle demeure 14, avenue de la Brunante. aimer

 

Spanish Dictionary

demencia

demencia nombre femenino 1 Pérdida o debilitamiento de las facultades mentales, generalmente grave y progresivo, debido a la edad o a una enfermedad, que se caracteriza por alteraciones de la memoria y la razón y trastornos en la conducta :demencia senil .2 Trastorno o perturbación de las facultades mentales :lo acusaron de loco durante el juicio, y en realidad nunca estuvo tan cerca de la demencia como en aquel instante .SINÓNIMO locura .3 Acción o dicho disparatado, imprudente o poco reflexivo :esa torre de Babel no es más que una demencia y una ambición .SINÓNIMO locura .ETIMOLOGÍA Préstamo (s. xvi ) del latín dementia , derivado de demens, dementis privado de la razón ’, ‘demente ’, derivado de mens , mentis. De la raíz indoeuropea de mente (V.).

 

demencial

demencial adjetivo 1 De la demencia o relacionado con ella :trastorno demencial .2 coloquial Que es absurdo, incomprensible o disparatado :tomó una decisión absolutamente demencial .

 

demente

demente adjetivo /nombre común 1 [persona ] Que sufre pérdida o debilitamiento de las facultades mentales debido a la edad o a una enfermedad :un anciano demente; aunque el atentado fue cometido por un demente, puede tener implicaciones políticas .SINÓNIMO loco .2 adjetivo Que es propio de la persona que se considera demente :imaginación demente; dementes celos; desde entonces vive recluida en una demente clandestinidad; lo disuadió de su intención resuelta y demente .

 

demérito

demérito nombre masculino 1 Falta de mérito .SINÓNIMO desmerecimiento .2 Acción, cualidad o circunstancia que hace desmerecer :la improvisación del artista ha sido vista como demérito por una crítica tradicionalista; el equipo de fútbol visitante cayó tras el descanso por sus propios deméritos .

 

demeritorio, -ria

demeritorio, -ria adjetivo Que desmerece .

 

Sanseido Wisdom Dictionary

demean

de mean 1 /dɪmíːn /動詞 他動詞 かたく …の品位を落とす ; oneself (自分の )品位を落とす demean oneself by a dishonorable act 恥ずべき行為で品位を落とす demean oneself so far as to do …するほど身を落とす ing 形容詞 品位を落とすような .

 

demean

de mean 2 動詞 他動詞 ⦅文 ⦆ oneself 副詞 (…のように )ふるまう (behave ).

 

demeanor

de mean or ⦅英 ⦆-our /dɪmíːnə r /名詞 U 〖時にa 態度 (manner ); ふるまい (behavior )a goddess-like demeanor 女神のようなふるまい

 

demented

de ment ed /dɪméntɪd /形容詞 1 認知症の, 痴呆 ちほう 症にかかった .2 発狂した ; 取り乱した .ly 副詞 ness 名詞

 

dementia

de men tia /dɪménʃə, -ʃiə /名詞 U 〘精神医 〙認知症, (後天性の )痴呆 ちほう (amentia ).~̀ pr ecox /-príːkɑks |-kɔks /〘精神医 〙早発性痴呆 .

 

demerara

dem e ra ra /dèməré ə /名詞 U (茶褐色の )粗糖 (demerara sugar ).

 

demerge

de merge /dìːmə́ː r /動詞 ⦅英 ⦆他動詞 〈合併した企業など 〉を別会社に分離する ; 部門 〉を本社から切り離す . 自動詞 (企業を )分離する .

 

demerit

de mer it /dìːmérɪt /名詞 C 1 欠点, 短所 (fault )(merit )▸ m rits and d m rits 長所と短所 ; 功罪 (!meritと対照させる時は強勢が前に移動 ) 2 ⦅米 ⦆(不良な成績 行為などに対する )罰点 .

 

demesne

de mesne /dɪméɪn, -míːn /名詞 1 U 〘法 〙(不動産の )所有, 占有 .2 C 所有地, 地所 ; 領地 ; 荘園 .

 

Demeter

De me ter /dɪmíːtə r /名詞 〘ギ神 〙デメテル 農業 豊饒 (ほうじよう )の女神 〙.