English-Thai Dictionary
deme
N เขตเมือง ของ กรีก
demean
VT ลดคุณ ค่า ลด ความนับถือ cheapen debase humiliate elevate raise lod-kun-ka
demean oneself
PHRV ทำให้ ด้อยค่า ลง (ทางสังคม หรือ ทางจิตใจ descend to tam-hai-doi-long
demeanor
N พฤติกรรม อากัปกิริยา การ วางตัว behavior deportment manner puead-ti-kam
demeanour
N กรรม ลักษณะ ภายนอก ท่าทาง บุคลิกลักษณะ อากัปกิริยา behavior deportment manner kam
dement
VT ทำให้ เป็นบ้า
demented
ADJ บ้าคลั่ง จิต ไม่ปกติ ba-kang
dementedness
N ความวิกลจริต
dementia
N โรคจิต เสื่อม (มีผลต่อ ความสามารถ ใน การ คิด การ จำ การ ประพฤติ mental deterioration insanity madness sanity saneness rok-jid-sueam
demerge
VT เอา ออกจาก หุ้นส่วน บริษัท โดย การ ขาย หุ้น
demerit
N การถูก หักคะแนน bad mark kan-tuk-hak-ka-naen
demerit
N ความผิดพลาด record smear smirch stain taint accolate credit honor kwam-pid-plad
demesne
N กรรมสิทธิ์ ที่ดิน การครอบครอง ที่ดิน kam-ma-sid-ti-din
demesne
N ผืนดิน ที่อยู่ ล้อมรอบ บ้าน หลัง ใหญ่ ที่ดิน ส่วนตัว อสังหาริมทรัพย์ land farm estate pen-din-ti-yu-lom-rob-ban-lang-yai
Webster's 1828 Dictionary
DEMEAN
v.t. 1. To behave; to carry; to conduct; with the reciprocal pronoun; as, it is our duty to demean ourselves with humility.
2. To treat.
DEMEAN
v.t.To debase; to undervalue.
DEMEAN
n. 1. Behavior; carriage; demeanor.
2. Mien.
DEMEANOR
n.Behavior; carriage; deportment; as decent demeanor; sad demeanor.
DEMEANURE
n.Behavior.
DEMENCY
n.Madness.
DEMENTATE
a.Mad; infatuated.
DEMENTATE
v.t.To make mad.
DEMENTATION
n.The act of making frantic.
DEMEPHITIZATION
n.The act of purifying from mephitic or foul air.
DEMEPHITIZE
v.t.To purify from foul unwholesome air.
DEMEPHITIZED
pp. Purified; freed from foul air.
DEMEPHITIZING
ppr. Purifying from foul air.
DEMERIT
n.[L. To earn or deserve. ] 1. That which deserves punishment, the opposite of merit; an ill-deserving; that which is blamable or punishable in moral conduct; vice or crime.
2. Anciently, merit; desert; in a good sense.
DEMERIT
v.t.To deserve blame or punishment.
DEMERSED
a.Plunged; situated or growing under water.
DEMERSION
n.[L. To plunge or drown. ] 1. A plunging into a fluid; a drowning.
2. The state of being overwhelmed in water or earth.
3. The putting of a medicine in a dissolving liquor.
DEMESNE
[See Demain. ]
Webster's 1913 Dictionary
DEME
Deme, n. Etym: [Gr.
1. (Gr. Antiq.)
Defn: A territorial subdivision of Attica (also of modern Greece ), corresponding to a township. Jowett (Thucyd ).
2. (Biol.)
Defn: An undifferentiated aggregate of cells or plastids.
DEMEAN
De *mean ", v. t. [imp. & p. p. Demeaned; p. pr. & vb. n. Demeaning. ]Etym: [OF. demener to conduct, guide, manage, F. se démener to struggledé - (L. de ) + mener to lead, drive, carry on, conduct, fr. L. minare to drive animals by threatening cries, fr. minari to threaten. See Menace. ]
1. To manage; to conduct; to treat. [Our ] clergy have with violence demeaned the matter. Milton.
2. To conduct; to behave; to comport; -- followed by the reflexive pronoun. They have demeaned themselves Like men born to renown by life or death. Shak. They answered. .. that they should demean themselves according to their instructions. Clarendon.
3. To debase; to lower; to degrade; -- followed by the reflexive pronoun. Her son would demean himself by a marriage with an artist's daughter. Thackeray.
Note: This sense is probably due to a false etymology which regarded the word as connected with the adjective mean.
DEMEAN
De *mean ", n. Etym: [OF. demene. See Demean, v. t.]
1. Management; treatment. [Obs. ] Vile demean and usage bad. Spenser.
2. Behavior; conduct; bearing; demeanor. [Obs. ] With grave demean and solemn vanity. West.
DEMEAN
De *mean ", n. Etym: [See Demesne. ]
1. Demesne. [Obs. ]
2. pl.
Defn: Resources; means. [Obs. ] You know How narrow our demeans are. Massinger.
DEMEANANCE
DEMEANANCE De *mean "ance, n.
Defn: Demeanor. [Obs. ] Skelton.
DEMEANOR
DEMEANOR De *mean "or, n. [Written also demeanour. ] Etym: [For demeanure, fr. demean. See Demean, v. t.]
1. Management; treatment; conduct. [Obs. ] God commits the managing so great a trust. .. wholly to the demeanor of every grown man. Milton.
2. Behavior; deportment; carriage; bearing; mien. His demeanor was singularly pleasing. Macaulay. The men, as usual, liked her artless kindness and simple refined demeanor. Thackeray.
DEMEANURE
DEMEANURE De *mean "ure, n.
Defn: Behavior. [Obs. ] Spenser.
DEMENCY
De "men *cy, n. Etym: [L. dementia, fr. demens mad. See Dement. ]
Defn: Dementia; loss of mental powers. See Insanity.
DEMENT
De *ment ", v. t. Etym: [L. dementare, fr. demens, -mentis, out of one's mind, mad; de + mens mind. See Mental, and cf. Dementate. ]
Defn: To deprive of reason; to make mad. [R.] Bale.
DEMENT
De *ment ", a. Etym: [L. demens, -mentis.]
Defn: Demented; dementate. [R.] J. H. Newman.
DEMENTATE
De *men "tate, a. Etym: [L. dementatus, p. p. See Dement, v. t.]
Defn: Deprived of reason. Arise, thou dementate sinner! Hammond.
DEMENTATE
DEMENTATE De *men "tate v. t.
Defn: To deprive of reason; to dement. [R.] Burton.
DEMENTATION
DEMENTATION De `men *ta "tion, n.
Defn: The act of depriving of reason; madness. Whitlock.
DEMENTED
De *ment "ed, a. Etym: [From Dement. ]
Defn: Insane; mad; of unsound mind. -- De *ment "ed *ness, n.
DEMENTIA
De *men "ti *a, n. Etym: [L., fr. demens. See Dement. ]
Defn: Insanity; madness; esp. that form which consists in weakness or total loss of thought and reason; mental imbecility; idiocy.
DEMEPHITIZE
De *meph "i *tize, v. t. [imp. & p. p. Demephitized; p. pr. & vb. n.Demephitizing. ] Etym: [Cf. F. méphitiser to infect with mephitis. ]
Defn: To purify from mephitic. -- De *meph `i *ti *za "tion, n.
DEMERGE
De *merge ", v. t. Etym: [L. demergere.]
Defn: To plunge down into; to sink; to immerse. [Obs. ] The water in which it was demerged. Boyle.
DEMERIT
De *mer "it, n. Etym: [F. démérite demerit (in sense 2 ), OF. demerite demerit (in sense 1 ), fr. L. demerere to deserve well, LL. , to deserve well or ill; de- + merere to deserve. See De-, and Merit. ]
1. That which one merits or deserves, either of good or ill; desert. [Obs. ] By many benefits and demerits whereby they obliged their adherents, [they ] acquired this reputation. Holland.
2. That which deserves blame; ill desert; a fault; a vice; misconduct; -- the opposite of Ant: merit. They see no merit or demerit in any man or any action. Burke. Secure, unless forfeited by any demerit or offense. Sir W. Temple.
3. The state of one who deserves ill.
DEMERIT
De *mer "it, v. t. Etym: [Cf. F. démériter to deserve ill. See Demerit, n.]
1. To deserve; -- said in reference to both praise and blame. [Obs. ] If I have demerited any love or thanks. Udall. Executed as a traitor. .. as he well demerited. State Trials (1645 ).
2. To depreciate or cry down. [R.] Bp. Woolton.
DEMERIT
DEMERIT De *mer "it, v. i.
Defn: To deserve praise or blame.
DEMERSE
De *merse ", v. t. Etym: [L. demersus, p. p. of demergere. See Merge. ]
Defn: To immerse. [Obs. ] Boyle.
DEMERSED
DEMERSED De *mersed ", a. (Bot. )
Defn: Situated or growing under water, as leaves; submersed.
DEMERSION
De *mer "sion n. Etym: [L. demersio.]
1. The act of plunging into a fluid; a drowning.
2. The state of being overwhelmed in water, or as if in water. Ray.
DEMESMERIZE
DEMESMERIZE De *mes "mer *ize, v. t.
Defn: To relieve from mesmeric influence. See Mesmerize.
DEMESNE
De *mesne ", n. Etym: [OE. demeine, demain, rule, demesne, OF. demeine,demaine, demeigne, domaine, power, F. domaine domain, fr. L. dominium property, right of ownership, fr. dominus master, proprietor, owner. See Dame, and cf. DEmain, Domain, Danger, Dungeon. ] (Law )
Defn: A lord's chief manor place, with that part of the lands belonging thereto which has not been granted out in tenancy; a house, and the land adjoining, kept for the proprietor's own use. [Written also demain. ] Wharton's Law Dict. Burrill. Ancient demesne. (Eng. Law ) See under Ancient.
DEMESNIAL
DEMESNIAL De *mesn "i *al, a.
Defn: Of or pertaining to a demesne; of the nature of a demesne.
New American Oxford Dictionary
deme
deme |dēm dim | ▶noun 1 a political division of Attica in ancient Greece. • an administrative division in modern Greece. 2 Biology a subdivision of a population consisting of closely related plants, animals, or people, typically breeding mainly within the group. ORIGIN from Greek dēmos ‘township ’; sense 2 is an extended use dating from the 1930s.
demean
de mean 1 |diˈmēn dəˈmin | ▶verb [ with obj. ] cause a severe loss in the dignity of and respect for (someone or something ): I had demeaned the profession. • (demean oneself ) do something that is beneath one's dignity. ORIGIN early 17th cent.: from de- ‘away, down ’ + the adjective mean 2, on the pattern of debase .
demean
de mean 2 |dəˈmin diˈmēn | ▶verb (demean oneself ) archaic conduct oneself in a particular way: no man demeaned himself so honorably. ORIGIN Middle English (also in the sense ‘manage, control ’): from Old French demener ‘to lead, ’ based on Latin de- ‘away ’ + minare ‘drive (animals ), drive on with threats ’ (from minari ‘threaten ’).
demeaning
de mean ing |diˈmēniNG dɪˈmiːnɪŋ | ▶adjective causing someone to lose their dignity and the respect of others: the poster was not demeaning to women. DERIVATIVES de mean ing ly adverb
demeanor
de mean or |diˈmēnər dəˈminər |(Brit. demeanour ) ▶noun outward behavior or bearing: a quiet, somber demeanor. ORIGIN late 15th cent.: from demean 2, probably influenced by obsolete havour ‘behavior. ’
dement
de ment |diˈment dəˈmɛnt | ▶noun archaic a person suffering from dementia. ORIGIN late 15th cent. (as an adjective in the sense ‘demented ’): from French dément or Latin demens, dement- ‘insane. ’ The noun use dates from the late 19th cent.
demented
de ment ed |diˈmentid dəˈmɛn (t )əd | ▶adjective suffering from dementia. • informal driven to behave irrationally due to anger, distress, or excitement: a demented, dangerous, and sadistic Mafioso. DERIVATIVES de ment ed ly adverb, de ment ed ness noun ORIGIN mid 17th cent.: past participle of earlier dement ‘drive mad, ’ from Old French dementer or late Latin dementare, from demens ‘out of one's mind. ’
démenti
dé men ti |ˌdāmänˈtē ˌdeɪmɑnˈti | ▶noun an official denial of a published statement. ORIGIN French, from démentir ‘contradict or accuse of lying. ’
dementia
de men tia |diˈmenSHə dɪˈmenʃə | ▶noun Medicine a chronic or persistent disorder of the mental processes caused by brain disease or injury and marked by memory disorders, personality changes, and impaired reasoning. ORIGIN late 18th cent.: from Latin, from demens, dement- ‘out of one's mind. ’
dementia praecox
de men tia prae cox |diˈmenSHə ˈprēˌkäks dəˌmɛntʃəˈprikɑks | ▶noun dated term for schizophrenia. ORIGIN late 18th cent. Latin, literally ‘early insanity. ’
Demerara
Dem e ra ra |ˌdeməˈre (ə )rə, -ˈrärə ˌdɛməˈrɛrə | a river in northern Guyana. Rising in the Guiana Highlands, it flows north for about 200 miles (320 km ) to the Atlantic Ocean.
demerara
dem e ra ra |ˌdeməˈre (ə )rə, -ˈrärə ˌdɛməˈrɛrə | ▶noun 1 (also demerara sugar ) light brown cane sugar coming originally and chiefly from Guyana. 2 (also demerara rum ) a dark rum fermented from molasses, made in Guyana. ORIGIN mid 19th cent.: named after the region of Demerara .
demerge
de |merge |diːˈməːdʒ | ▶verb [ with obj. ] Brit. separate (a business ) from another, particularly to dissolve an earlier merger.
demerger
de |mer ¦ger |diːˈməːdʒə | ▶noun Brit. the separation of a large company into two or more smaller organizations, particularly as the dissolution of an earlier merger.
demerit
de mer it |diˈmerit diˈmɛrət | ▶noun 1 a feature or fact deserving censure: the merits and demerits of these proposals. 2 a mark awarded against someone for a fault or offense. DERIVATIVES de mer i to ri ous |-ˌmeriˈtôrēəs |adjective ORIGIN late Middle English (also in the sense ‘merit ’): from Old French desmerite or Latin demeritum ‘something deserved, ’ neuter past participle of demereri, from de- ‘thoroughly ’ (also understood in medieval Latin as denoting reversal ) + mereri ‘to merit. ’
Demerol
Dem e rol |ˈdeməˌrôl, -ˌräl ˈdɛmərɔl | ▶noun trademark for meperidine. ORIGIN 1940s: of unknown origin.
demersal
de mer sal |diˈmərsəl dəˈmərsəl | ▶adjective (typically of fish ) living close to the floor of the sea or a lake. Often contrasted with pelagic. ORIGIN late 19th cent.: from Latin demersus (past participle of demergere ‘submerge, sink, ’ from de- ‘down ’ + mergere ‘plunge ’) + -al .
demesne
de mesne |diˈmān dəˈmeɪn | ▶noun historical 1 land attached to a manor and retained for the owner's own use. • the lands of an estate. • archaic a region or domain: she may one day queen it over that fair demesne. 2 Law possession of real property in one's own right. PHRASES held in demesne (of an estate ) occupied by the owner, not by tenants. ORIGIN Middle English: from Old French demeine (later Anglo-Norman French demesne )‘belonging to a lord, ’ from Latin dominicus, from dominus ‘lord, master. ’ Compare with domain .
Demeter
De me ter |diˈmētər dəˈmidər |Greek Mythology the goddess of cereal grains, daughter of Cronus and Rhea and mother of Persephone. She is associated with Cybele; her symbol is typically an ear of wheat. The Eleusinian mysteries were held in honor of her. Roman equivalent Ceres. See also Persephone.
Oxford Dictionary
deme
deme |diːm | ▶noun 1 a political division of Attica in ancient Greece. • an administrative division in modern Greece. 2 Biology a subdivision of a population consisting of closely related plants, animals, or people, typically breeding mainly within the group. ORIGIN from Greek dēmos ‘people ’; sense 2 is an extended use dating from the 1930s.
demean
demean 1 |dɪˈmiːn | ▶verb [ with obj. ] cause a severe loss in the dignity of and respect for (someone or something ): I had demeaned the profession. • (demean oneself ) do something that is beneath one's dignity. ORIGIN early 17th cent.: from de- ‘away, down ’ + the adjective mean 2, on the pattern of debase .
demean
demean 2 |dɪˈmiːn | ▶verb (demean oneself ) archaic conduct oneself in a particular way: no man demeaned himself so honourably. ORIGIN Middle English (also in the sense ‘manage, control ’): from Old French demener ‘to lead ’, based on Latin de- ‘away ’ + minare ‘drive (animals ), drive on with threats ’ (from minari ‘threaten ’).
demeaning
de ¦mean |ing |dɪˈmiːnɪŋ | ▶adjective causing someone to lose their dignity and the respect of others: the poster was not demeaning to women. DERIVATIVES demeaningly adverb
demeanour
demeanour |dɪˈmiːnə |(US demeanor ) ▶noun [ mass noun ] outward behaviour or bearing: his happy demeanour. ORIGIN late 15th cent.: from demean 2, probably influenced by obsolete havour ‘behaviour ’.
dement
dement |dɪˈmɛnt | ▶noun archaic a person suffering from dementia. ORIGIN late 15th cent. (as an adjective in the sense ‘demented ’): from French dément or Latin demens, dement- ‘insane ’. The noun use dates from the late 19th cent.
demented
de |men ¦ted |dɪˈmɛntɪd | ▶adjective suffering from dementia. • informal, chiefly Brit. behaving irrationally due to anger, distress, or excitement: she was demented with worry. DERIVATIVES dementedly adverb, dementedness noun ORIGIN mid 17th cent.: past participle of earlier dement ‘drive mad ’, from Old French dementer or late Latin dementare, from demens ‘out of one's mind ’.
démenti
démenti |deɪˈmɒ̃ti | ▶noun an official denial of a published statement. ORIGIN French, from démentir ‘contradict or accuse of lying ’.
dementia
dementia |dɪˈmɛnʃə | ▶noun [ mass noun ] Medicine a chronic or persistent disorder of the mental processes caused by brain disease or injury and marked by memory disorders, personality changes, and impaired reasoning. ORIGIN late 18th cent.: from Latin, from demens, dement- ‘out of one's mind ’.
dementia praecox
dementia praecox |ˈpriːkɒks | ▶noun archaic term for schizophrenia. ORIGIN Latin, literally ‘early insanity ’.
Demerara
Demerara |ˌdɛməˈrɛːrə, -ˈrɑːrə | 1 a river of northern Guyana. Rising in the Guiana Highlands, it flows about 320 km (200 miles ) northwards to the Atlantic. 2 a former Dutch colony in South America, now part of Guyana.
demerara
demerara |ˌdɛməˈrɛːrə, -ˈrɑːrə | ▶noun [ mass noun ] 1 (also demerara sugar ) Brit. light brown cane sugar coming originally and chiefly from Guyana. 2 (also demerara rum ) a dark rum fermented from molasses, made in Guyana. ORIGIN mid 19th cent.: named after the region of Demerara .
demerge
de |merge |diːˈməːdʒ | ▶verb [ with obj. ] Brit. separate (a business ) from another, particularly to dissolve an earlier merger.
demerger
de |mer ¦ger |diːˈməːdʒə | ▶noun Brit. the separation of a large company into two or more smaller organizations, particularly as the dissolution of an earlier merger.
demerit
de |merit |diːˈmɛrɪt | ▶noun 1 a fault or disadvantage: the merits and demerits of these proposals. 2 N. Amer. a mark awarded against someone for a fault or offence. DERIVATIVES demeritorious |-ˈtɔːrɪəs |adjective ORIGIN late Middle English (also in the sense ‘merit ’): from Old French desmerite or Latin demeritum ‘something deserved ’, neuter past participle of demereri, from de- ‘thoroughly ’ (also understood in medieval Latin as denoting reversal ) + mereri ‘to merit ’.
Demerol
Demerol |ˈdɛmərɒl | ▶noun trademark for pethidine. ORIGIN 1940s: of unknown origin.
demersal
demersal |dɪˈməːs (ə )l | ▶adjective (chiefly of fish ) living close to the floor of the sea or a lake. Often contrasted with pelagic. ORIGIN late 19th cent.: from Latin demersus (past participle of demergere ‘submerge, sink ’, from de- ‘down ’ + mergere ‘plunge ’) + -al .
demesne
demesne |dɪˈmeɪn, dɪˈmiːn | ▶noun historical 1 a piece of land attached to a manor and retained by the owner for their own use. • the lands of an estate. • archaic a region or domain: she may one day queen it over that fair demesne. 2 [ mass noun ] Law possession of real property in one's own right. PHRASES held in demesne (of an estate ) occupied by the owner, not by tenants. ORIGIN Middle English: from Old French demeine (later Anglo-Norman French demesne )‘belonging to a lord ’, from Latin dominicus, from dominus ‘lord, master ’. Compare with domain .
Demeter
Demeter |dɪˈmiːtə |Greek Mythology the corn goddess, daughter of Cronus and Rhea and mother of Persephone. She is associated with Cybele and her symbol is typically an ear of corn. The Eleusinian mysteries were held in honour of her. Roman equivalent Ceres. See also Persephone.
American Oxford Thesaurus
demean
demean verb such actions demean him in the eyes of the public: debase, lower, degrade, discredit, devalue; cheapen, abase, humble, humiliate, disgrace, dishonor. ANTONYMS dignify.
demeaning
demeaning adjective a demeaning experience: degrading, humiliating, shameful, mortifying, abject, ignominious, undignified, inglorious.
demeanor
demeanor noun his normally calm demeanor: manner, air, attitude, appearance, look; bearing, carriage; behavior, conduct; formal comportment.
demented
demented adjective the paranoia of a demented old man: mad, insane, deranged, psychotic, out of one's mind, crazed, lunatic, unbalanced, unhinged, disturbed, non compos mentis; informal crazy, mental, psycho, off one's rocker, nutty, around the bend, raving mad, batty, cuckoo, loopy, loony, bananas, screwy, touched, gaga, not all there, out to lunch, bonkers, crackers, cracked, buggy, nutso, squirrelly, wacko. ANTONYMS sane. WORD TOOLKIT See psychotic . Word Toolkits illustrate the difference between close synonyms by means of words typically used with them.
dementia
dementia noun her failing memory is not necessarily a symptom of dementia: mental illness, madness, insanity, derangement, lunacy.
Oxford Thesaurus
demean
demean verb his actions only served to demean him in the eyes of the public: discredit, lower, lower someone's dignity, lower someone's status, degrade, debase, devalue, demote; cheapen, abase, humble, humiliate, disgrace, dishonour; (demean oneself ) condescend, deign, stoop, descend. ANTONYMS dignify, exalt.
demeaning
demeaning adjective a demeaning experience | demeaning work: degrading, humiliating, shaming, shameful, bringing shame, mortifying, abject, lowering, ignominious, undignified, inglorious, discrediting; menial; informal infra dig. ANTONYMS ennobling.
demeanour
demeanour noun his normally calm demeanour: manner, air, attitude, appearance, look, aspect, mien, cast; bearing, carriage, way of carrying oneself; behaviour, conduct, way of behaving, comportment; Brit. deportment.
demented
demented adjective the ravings of a demented old man: mad, insane, deranged, out of one's mind, not in one's right mind, crazed, lunatic, unbalanced, unhinged, unstable, disturbed, distracted, as mad as a hatter, as mad as a March hare, stark mad; Latin non compos mentis; informal crazy, mental, off one's head, out of one's head, off one's nut, nutty, nutty as a fruitcake, off one's rocker, not (quite ) right in the head, round the bend, raving mad, stark staring /raving mad, bats, batty, bonkers, cuckoo, loopy, loony, bananas, loco, dippy, screwy, with a screw loose, touched, gaga, doolally, up the pole, not all there, out to lunch, off the wall, not right upstairs, away with the fairies; Brit. informal barmy, crackers, barking, barking mad, round the twist, off one's trolley, as daft as a brush, not the full shilling, one sandwich short of a picnic; N. Amer. informal buggy, nutsy, nutso, out of one's tree, meshuga, squirrelly, wacko, gonzo; Canadian & Austral. /NZ informal bushed; NZ informal porangi. ANTONYMS sane. WORD TOOLKIT demented See psychotic . Word Toolkits illustrate the difference between close synonyms by means of words typically used with them.
dementia
dementia noun mental illness, madness, insanity, derangement, lunacy; senile dementia, Alzheimer's disease, Alzheimer's; informal softening of the brain. ANTONYMS sanity.
Duden Dictionary
Demen
De men |D e men |Plural von Demos
dement
de ment Adjektiv Medizin |dem e nt |lateinisch demens = unvernünftig, wahnsinnig, aus de- = von – weg und mens, mental an Demenz leidend demente Patienten
dementgegen
dem ent ge gen Adverb |d e mentg e gen |dagegen ich sagte, er sei faul, dementgegen behauptete sie, er habe immer viel gearbeitet
Dementi
De men ti Substantiv, Neutrum , das |Dem e nti |das Dementi; Genitiv: des Dementis, Plural: die Dementis französisch démenti, zu: démentir, dementieren offizielle Berichtigung oder Widerruf einer Behauptung ein amtliches, schwaches, heftiges Dementi | ein Dementi veröffentlichen | sich zu einem Dementi veranlasst sehen
Dementia
De men tia Substantiv, feminin Medizin , die |Dem e ntia |die Dementia; Genitiv: der Dementia, Plural: die Dementiae |[…i̯ɛ ] |Demenz
Dementia senilis
De men tia se ni lis Substantiv, feminin Medizin , die |Dem e ntia sen i lis |die Dementia senilis; Genitiv: der Dementia senilis im hohen Alter auftretende Erkrankung des Gehirns, senile Demenz
dementieren
de men tie ren schwaches Verb |dement ie ren |schwaches Verb; Perfektbildung mit »hat « französisch démentir = hinfällig machen, älter: Lügen strafen, zu: mentir = lügen < lateinisch mentiri, zu: mens, mental (eine Nachricht, Behauptung anderer ) öffentlich für unwahr erklären eine Meldung, Nachricht scharf dementieren
Dementierung
De men tie rung Substantiv, feminin , die |Dement ie rung |die Dementierung; Genitiv: der Dementierung, Plural: die Dementierungen das Dementieren
dementsprechend
dem ent spre chend Adjektiv dem gerade Gesagten entsprechend; demgemäß eine dementsprechende Antwort | die Laune war dementsprechend
Demenz
De menz Substantiv, feminin Medizin , die |Dem e nz |die Demenz; Genitiv: der Demenz, Plural: die Demenzen lateinisch dementia, zu: demens, dement erworbene, auf organischen Hirnschädigungen beruhende geistige Behinderung senile Demenz (Altersdemenz ) | an einer Demenz leiden
demenziell
de men zi ell , de men ti ell Adjektiv Medizin dementiell |demenzi e ll dementi e ll |die Demenz betreffend
demenzkrank
de menz krank Adjektiv |dem e nzkrank |an Demenz leidend
Demenzkranke
De menz kran ke substantiviertes Adjektiv, feminin |Dem e nzkranke |vgl. Kranke weibliche Person, die an Demenz leidet
Demenzkranker
De menz kran ker substantiviertes Adjektiv, maskulin |Dem e nzkranker |vgl. Kranker jemand, der an Demenz leidet
Demerit
De me rit Substantiv, maskulin katholische Kirche , der |Demer i t |mittellateinisch demeritus, 2. Partizip von: demerere = sich vergehen; gewinnen < lateinisch demerere = verdienen straffällig gewordener Geistlicher, der sein kirchliches Amt nicht ausüben kann
Demeter
De me ter Eigenname |Dem e ter österreichisch meist ˈdeː …|griechische Mythologie Göttin des Ackerbaus
French Dictionary
démêlage
démêlage n. m. nom masculin Action de démêler. : Le démêlage des cheveux.
démêlé
démêlé n. m. nom masculin Problème, difficulté. : Il a eu des démêlés avec la justice. Note Technique Ce nom s ’emploie généralement au pluriel.
démêler
démêler v. tr. , pronom. verbe transitif 1 Séparer ce qui était emmêlé. : Sophie n ’arrive pas à démêler ses cheveux. ANTONYME emmêler ; mêler . 2 figuré Distinguer une chose d ’une autre. : Démêler le vrai du faux, le réel d ’avec l ’imaginaire. 3 Clarifier un problème. : Arrivez-vous à démêler les motifs du vol, inspecteur? SYNONYME débrouiller ; élucider . 1 Cesser d ’être emmêlé. : Ses cheveux se sont démêlés sans peine. 2 Se débrouiller, se tirer d ’embarras. Note Grammaticale À la forme pronominale, le participe passé de ce verbe s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Elles se sont démêlées rapidement. Note Syntaxique Le verbe démêler se construit avec la locution prépositive d ’avec lorsqu ’on insiste sur la difficulté d ’une distinction à faire. aimer Conjugaison L ’accent circonflexe du deuxième e est conservé à toutes les formes de la conjugaison.
démembrement
démembrement n. m. nom masculin Action de démembrer, de morceler. : Le démembrement d ’un réseau.
démembrer
démembrer v. tr. , pronom. verbe transitif 1 Séparer les membres d ’un corps. 2 Séparer les parties d ’un tout. : Démembrer une organisation. Être divisé, découpé, en parlant d ’un tout. : Cet empire financier va-t-il se démembrer? Note Grammaticale À la forme pronominale, le participe passé de ce verbe s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Ses propriétés se sont démembrées. aimer
déménagement
déménagement n. m. nom masculin Transport d ’objets d ’un lieu vers un autre. : Le déménagement d ’un piano n ’est pas chose facile.
déménager
déménager v. tr. , intr. verbe transitif Transporter des objets d ’un lieu vers un autre. : Elle déménagera ses meubles jeudi. verbe intransitif Changer de logement. : Ils ont déménagé plusieurs fois au cours des dernières années. Ils sont déménagés depuis peu. Note Grammaticale Le verbe se conjugue généralement avec l ’auxiliaire avoir, mais il peut se conjuguer aussi avec l ’auxiliaire être pour marquer l ’état. Note Sémantique Ne pas confondre avec le verbe emménager, s ’installer dans un nouveau logement. changer Conjugaison Le g est suivi d ’un e devant les lettres a et o. Nous déménageons, il déménagea.
démence
démence n. f. nom féminin 1 Perte de la raison. : Il souffre de démence. SYNONYME aliénation . 2 figuré Conduite insensée, déraisonnable. : Ce projet, c ’est de la démence! . SYNONYME aberration ; folie ; inconscience . Note Orthographique dém ence.
démener (se)
démener (se ) v. pronom. verbe pronominal 1 S ’agiter beaucoup. : Le saumon se démenait furieusement. SYNONYME débattre . 2 figuré Se donner du mal, de la peine pour parvenir à un résultat. : Elle s ’est bien démenée pour atteindre son objectif. SYNONYME dépenser ; remuer . Note Grammaticale Le participe passé de ce verbe, qui n ’existe qu ’à la forme pronominale, s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Les poissons se sont bien démenés. lever Conjugaison Le e se change en è devant une syllabe contenant un e muet. Il se démène, mais il se démenait.
dément
dément , ente adj. et n. m. et f. adjectif et nom masculin et féminin 1 Qui est atteint de folie. SYNONYME aliéné . 2 figuré Qui est insensé, déraisonnable. : Ce projet est dément, c ’est de la folie. SYNONYME délirant ; extravagant ; fou .
démenti
démenti n. m. nom masculin Déclaration faite pour informer qu ’une nouvelle est inexacte. : Le ministre a opposé un démenti catégorique à cette nouvelle.
démentiel
démentiel , ielle adj. adjectif Démesuré, excessif. : Une entreprise démentielle. SYNONYME fou . Prononciation Le t se prononce s, [demɑ̃sjɛl ] Note Orthographique démen t iel.
démentir
démentir v. tr. , pronom. verbe transitif 1 Déclarer faux. : Il dément que cette personne soit à l ’origine de l ’incident. Note Syntaxique Le verbe se construit généralement avec le mode subjonctif, mais le mode indicatif est également usité si l ’on désire insister sur l ’aspect réel de l ’énoncé. Elle ne dément pas que l ’opération ait été coûteuse. Il dément que l ’entreprise a pollué la rivière. 2 Infirmer. : Les faits ont démenti les hypothèses. SYNONYME contredire . verbe pronominal Manquer à sa parole, cesser de se manifester. : Sa détermination ne s ’est jamais démentie. Note Grammaticale À la forme pronominale, le participe passé de ce verbe s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Leur opposition au projet ne s ’est pas démentie. sortir INDICATIF PRÉSENT Je démens, tu démens, il dément, nous démentons, vous démentez, ils démentent. IMPARFAIT Je démentais. PASSÉ SIMPLE Je démentis. FUTUR Je démentirai. CONDITIONNEL PRÉSENT Je démentirais. IMPÉRATIF PRÉSENT Démens, démentons, démentez. SUBJONCTIF PRÉSENT Que je démente. IMPARFAIT Que je démentisse. PARTICIPE PRÉSENT Démentant. PASSÉ Démenti, ie.
démerder (se)
démerder (se ) v. pronom. verbe pronominal très familier Se débrouiller, trouver une solution. Note Grammaticale Le participe passé de ce verbe, qui n ’existe qu ’à la forme pronominale, s ’accorde toujours en genre et en nombre avec son sujet. Elle s ’est bien démerdée pour arriver à ses fins. aimer
démérite
démérite n. m. nom masculin littéraire Faute, tort.
démériter
démériter v. intr. verbe intransitif Perdre l ’estime d ’autrui. : Il a démérité auprès de ses collègues. aimer
démesuré
démesuré , ée adj. adjectif 1 Qui dépasse la mesure. : La construction du stade olympique a entraîné des coûts démesurés. SYNONYME énorme ; gigantesque ; immense . Note Sémantique Ne pas confondre avec les mots suivants: • excessif, qui sort des limites permises; • exorbitant, qui sort des bornes, qui est inabordable; • forcené, qui dépasse toute mesure dans ses attitudes. 2 Exagéré. : Un appétit démesuré. SYNONYME excessif .
démesure
démesure n. f. nom féminin Excès, outrance. : La démesure d ’une entreprise.
démesurément
démesurément adv. adverbe De façon démesurée. : Jonathan est démesurément grand: sa taille dépasse 2 m! SYNONYME énormément ; immensément .
démettre
démettre v. tr. , pronom. verbe transitif 1 Déplacer, luxer un os, une articulation. : Démettre une épaule. 2 Destituer d ’un emploi. : Il a été démis de ses fonctions. Note Sémantique Ne pas confondre avec le verbe démissionner, donner sa démission. verbe pronominal Se déplacer, se luxer un os, une articulation. : Elle s ’est démis l ’épaule. Note Grammaticale À la forme pronominale, le participe passé de ce verbe s ’accorde en genre et en nombre avec le complément direct si celui-ci le précède. L ’épaule qu ’il s ’est démise était douloureuse. Le participe passé reste invariable si le complément direct suit le verbe. Elle s ’est démis la hanche. S ’il n ’y a pas de complément direct, il s ’accorde avec le sujet. Il a tellement bâillé que sa mâchoire s ’est démise. remettre
demeurant (au)
demeurant (au ) loc. adv. locution adverbiale littéraire Tout bien considéré. : Un projet grandiose mais au demeurant réalisable. SYNONYME au fond ; en somme ; par ailleurs .
demeure
demeure n. f. nom féminin 1 littéraire Lieu où l ’on habite. Note Technique La résidence est la demeure habituelle, tandis que le domicile est la demeure légale. 2 Belle et grande maison. : Une riche demeure. 3 vieux Le fait de demeurer, de tarder. LOCUTIONS À demeure D ’une manière fixe. : Ils sont installés à demeure ici. Il y a péril en la demeure. Le moindre retard serait nuisible. Mettre quelqu ’un en demeure. Sommer. : Elles ont été mises en demeure de payer. SYNONYME enjoindre ; ordonner ; signifier . Mise en demeure. Sommation. : Il a reçu une mise en demeure.
demeuré
demeuré , ée adj. et n. m. et f. adjectif et nom masculin et féminin Qui est inintelligent, débile. : Une personne demeurée. Un demeuré.
demeurer
demeurer v. intr. verbe intransitif 1 Rester, continuer à être. : Il est demeuré marqué par l ’évènement. Depuis leur départ, la maison est demeurée vide. Note Grammaticale En ce sens, le verbe se conjugue avec l ’auxiliaire être. 2 Habiter. : Le poète a demeuré ici. SYNONYME loger ; résider ; vivre . Note Grammaticale En ce sens, le verbe se conjugue avec l ’auxiliaire avoir. Note Syntaxique Le verbe se construit généralement sans préposition. Elle demeure rue Lajoie. Par contre, lorsque l ’adresse comporte un numéro, on peut écrire aussi demeurer + au. Elle demeure au 14 de l ’avenue de la Brunante ou elle demeure 14, avenue de la Brunante. aimer
Spanish Dictionary
demencia
demencia nombre femenino 1 Pérdida o debilitamiento de las facultades mentales, generalmente grave y progresivo, debido a la edad o a una enfermedad, que se caracteriza por alteraciones de la memoria y la razón y trastornos en la conducta :demencia senil .2 Trastorno o perturbación de las facultades mentales :lo acusaron de loco durante el juicio, y en realidad nunca estuvo tan cerca de la demencia como en aquel instante .SINÓNIMO locura .3 Acción o dicho disparatado, imprudente o poco reflexivo :esa torre de Babel no es más que una demencia y una ambición .SINÓNIMO locura .ETIMOLOGÍA Préstamo (s. xvi ) del latín dementia , derivado de demens, dementis ‘privado de la razón ’, ‘demente ’, derivado de mens , mentis. De la raíz indoeuropea de mente (V.).
demencial
demencial adjetivo 1 De la demencia o relacionado con ella :trastorno demencial .2 coloquial Que es absurdo, incomprensible o disparatado :tomó una decisión absolutamente demencial .
demente
demente adjetivo /nombre común 1 [persona ] Que sufre pérdida o debilitamiento de las facultades mentales debido a la edad o a una enfermedad :un anciano demente; aunque el atentado fue cometido por un demente, puede tener implicaciones políticas .SINÓNIMO loco .2 adjetivo Que es propio de la persona que se considera demente :imaginación demente; dementes celos; desde entonces vive recluida en una demente clandestinidad; lo disuadió de su intención resuelta y demente .
demérito
demérito nombre masculino 1 Falta de mérito .SINÓNIMO desmerecimiento .2 Acción, cualidad o circunstancia que hace desmerecer :la improvisación del artista ha sido vista como demérito por una crítica tradicionalista; el equipo de fútbol visitante cayó tras el descanso por sus propios deméritos .
demeritorio, -ria
demeritorio, -ria adjetivo Que desmerece .
Sanseido Wisdom Dictionary
demean
de mean 1 /dɪmíːn /動詞 他動詞 ⦅かたく ⦆…の品位を落とす ; 〖~ oneself 〗(自分の )品位を落とす ▸ demean oneself by a dishonorable act 恥ずべき行為で品位を落とす ▸ demean oneself so far as to do …するほど身を落とす ~ing 形容詞 品位を落とすような .
demean
de mean 2 動詞 他動詞 ⦅文 ⦆〖~ oneself +副詞 〗(…のように )ふるまう (behave ).
demeanor
de mean or ⦅英 ⦆-our /dɪmíːnə r /名詞 U 〖時にa ~〗態度 (manner ); ふるまい (behavior )▸ a goddess-like demeanor 女神のようなふるまい
demented
de ment ed /dɪméntɪd /形容詞 1 認知症の, 痴呆 (ちほう )症にかかった .2 発狂した ; 取り乱した .~ly 副詞 ~ness 名詞
dementia
de men tia /dɪménʃə, -ʃiə /名詞 U 〘精神医 〙認知症, (後天性の )痴呆 (ちほう )(→amentia ).~̀ pr á ecox /-príːkɑks |-kɔks /〘精神医 〙早発性痴呆 .
demerara
dem e ra ra /dèməré ə rə /名詞 U (茶褐色の )粗糖 (demerara sugar ).
demerge
de merge /dìːmə́ː r dʒ /動詞 ⦅英 ⦆他動詞 〈合併した企業など 〉を別会社に分離する ; 〈部門 〉を本社から切り離す . 自動詞 (企業を )分離する .
demerit
de mer it /dìːmérɪt /名詞 C 1 欠点, 短所 (fault )(↔merit )▸ m è rits and d é m è rits 長所と短所 ; 功罪 (!meritと対照させる時は強勢が前に移動 ) 2 ⦅米 ⦆(不良な成績 行為などに対する )罰点 .
demesne
de mesne /dɪméɪn, -míːn /名詞 1 U 〘法 〙(不動産の )所有, 占有 .2 C 所有地, 地所 ; 領地 ; 荘園 .
Demeter
De me ter /dɪmíːtə r /名詞 〘ギ神 〙デメテル 〘農業 豊饒 (ほうじよう )の女神 〙.